Lofandi jóladagur handan við hornið

Hann fann hvernig gleðin var að taka enda, hún var byrjuð að fjara út. Hann hélt á síðustu gjöfinni og leit ástúðlega á frúna, „gjörðu svo vel þessi síðasta er frá mér“. Rauður pappírinn glitraði svo fallega og skreytt gjöfin sem hafði verið svo vandlega innpökkuð í versluninni með gervigreni og glimmerborðum var orðin svolítið þvæld eftir að hafa verið neðst í gjafahrúgunni. Frúin opnaði pakkann hægt og rólega. Hann fann síðustu innspýtingu þessarar nautnar sem fylgir því að gleðja ástvin hríslast um sig og andvarpaði djúpt og fann magann snúast um leið. Hann streittist á móti en óþægindin voru mætt. „Guð almáttugur minn, Guðfinnur ertu alveg frá þér“ hrópaði frúin fagnandi um leið og hún klæddi sig í kápuna. Sú dýrasta í búðinni en sölukonan hafði sannfært hann um að hver kona ætti skilið að eiga allavega eina slíka yfirhöfn og hann lét því undan þrátt fyrir að hafa verið búin að kaupa bæði armbandsúr , undirföt og auðvitað bækurnar sem frúin hafði verið búin að merkja við í bókatíðindum.
Þetta var síðasta gjöfin. Hann hallaði sér afturábak í sófann og víkkaði í beltinu. Börnin voru spilandi tölvuleikina sína og konan týndi upp sundurrifinn gjafapappír og tætingsleg skrautbönd sem breiddu úr sér á stofugólfinu rúin töfrum. Hann gaf eftir. Kvíðin og sektarkenndin gengu yfir hann eins og brotsjór. Hann lokaði augunum og andaði þungan, kvíðinn efldist og sló í takt við allt of saddan maga. „Guðfinnur minn, rosalega fer vel um þig“ sagði frúin um leið og hún settist við hliðina á honum með bók í hönd og hjúfraði sig upp að honum. Hann brosti, þagði og teygði úr sér um leið og hann hugsaði í örvæntingu um hvernig hann ætlaði að greiða jólaskuldina sem glotti handan við hornið, stærri og ljótari en nokkurn tíma.
________________________________

Hann fann fyrir þessari einlægu jólagleði. Hann var fyrst og fremst sáttur. Krakkarnir horfðu á hann spennt „núna er komið að pakkanum hennar mömmu pabbi, gerðu það“. Hann náði í stærsta og síðasta pakkann undan jólatrénu. Margar tegundir af jólapappír voru margvafðar um gjöfina ásamt límbandi með myndum af grenitrjám og jólasveinahúfum, afskaplega ljótt, víða lauslímt eða klesst og gaf pakkanum engan sérstakan glæsileika. Form hans minnti mest á stækkaða mynd af mislukkuðu trölladeigsföndri sem reynt hafði verið að bæta með gullmálningu og glimmerspreyi. En alúðin var allavega greinileg og ljóst að börnin höfði hjálpað til við innpökkunina. Hún gat ekki annað en hlegið „hvað eru eiginlega að fara að gefa mér, vorum við ekki búin að ræða þetta? Er þetta risaeðla eða hvað?“ Hann leit alvarlega á hana, orðinn frekar stressaður, kannski myndi hún fara í fýlu þar sem þau höfðu samið um að þau gæfu hvort öðru engar jólagjafir í ár, „opnaðu bara“. Hún reif í pappírinn af áfergju en átti í mestu vandræðum með að komast í gegnum litskrúðug marglímd lögin. Hún skellihló og krakkarnir tættu í pakkann með henni. Það sást í gripinn og hún þagnaði og hreyfingar hennar urðu nærgætnari og hún hætti að hlæja. Svo lá hann þarna í öllu sínu veldi, gripurinn, gamli gítarinn, svolítið lifaður. „En hvernig....ég hélt að þú hefði hent honum fyrir löngu í einhverri geymslutiltektinni?“ sagði hún. „Það er orðið svo langt síðan ég hef spilað, ég hef engan tíma en...„ hún tók upp gítarinn og sló nokkra tóna ástúðlega, „ég hef saknað hans“. Hann hallaði sér afturábak í sófann og víkkaði í beltinu. Hugsaði sér samt gott til glóðarinnar, alltaf gott að narta í leyfarnar. Hann hlustaði á frúna glamra heims um ból á gítarinn og dottaði. Handan við hornið beið nartið, hrein sæng og lofandi jóladagur.

Utan frá og innan frá

Ég er ekki kerling eða hvað? Stend nálægt fertugu en ég man þá tíð sem slíkur aldur þótti vera upphaf elliáranna tja eða miðbik þeirra ef hart var í ári. Hugsanlega er það afneitun á háu stigi eða hreinlega lífsins gangur að þetta verði bara betra með hækkandi sól þó það hljómi án efa sem húmbúkk í eyrum tvítugs einstaklings með mynd af bílnum í vasanum.
Það er eitt sem vex samhliða búkonuhárum á höku en það er dellan. Dellan er vinkona mín. Henni hefur tekist að finna sér marga farvegi í lífi mínu. Ein þeirra birtist í glysgirni og skrautgirni sem nær hámarki þegar jólahátíðin viðrar sig og kíkir fyrir horn. Mikið óskaplega finnst frúnni á Skólastígnum gaman að setja ljós út í glugga og dást að þeim hvort sem er utan eða innan frá.
Utan eða innan frá er gott en utan og innan frá er betra. Saman en sitt af hvoru tagi sjónarhorn sem glæða grámanum lit. Kærleikann þarf að sína í verki, fræðin þurfa að nýtast í praktík, fallegar hugsanir þurfa að birtast í orðum og gerðum. Verum mikið utan og innan frá dagana sem eru í vændum og alla daga ef út í það er farið. Leysum úr læðingi einlægnina. Setjið hana efst í bunkann og setjið Flýtinn og Græðgina neðst og helst í Kompóstið. Jamm I am what I am og ekkert annað jafnvel þó ég þjófstarti og setji aðventuljós út í glugga áður en það er leyfilegt á dagatalinu, mér finnst það bara vera svo utan frá og innan frá og þess vegna hentar það mér ágætlega.

Myrkrið er úti ekki inni

Það er gott að vakna á undan öllum. Liggja inn í hlýjunni og einbeita sér að því að hlutsta á veðurhljóðin svolítið undrandi á því að það sé kominn morgunn, myrkrið er allsráðandi. Einmanna flaggstögg í nágrenninu syngur fyrir mig. Þessir taktföstu tónar þegar fánasnærið slær stöngina fylla mig alltaf þægilegri angurværð en ég heyri samt engan krumma krunka. En það er allt í lagi myrkrið er úti ekki inni. Karlinn rumskar enda rjúpnaveiði framundan, það er hans algleymi. Morguntebollinn stendur fyrir sínu og þessi notalega sunnudagstilfinning eflist með hverjum sopa. Hugsanirnar dreifast víða ekkert sérlega markvissar, þetta er spurning um að bara vera. Í botni tebollans næ ég í tilfinningar mínar og leyfi þeim að veltast til í munninum áður en ég kyngi. Friður er sú sem kemur fyrst. Þægileg öryggistilfinning sem segir bíum bíum bamba. Sú næsta er tilhlökkun í takt við jólafiðringinn sem vex og dafnar rólega inn í mér eins og efnilegur vindslæðingur sem gefur fyrirheit um almennilegt veður. Ég á von á góðum jólagestum frá Ameríku, við ætlum að hittast og þemað verða ljótar jólapeysur og eggjapúns, það styttist líka í hin árlegu Kleinachten, þau tíundu í ár, jahérna. Söknuður blandast inn í tilfinningasúpuna, vinir minir búsettir í Sverige komu í gærkveldi og borðuðu steiktan fisk og færðu mér fangfylli af dásamlegum pottaleppum sem verða spegluð í málverkum, ég sé þau næsta sumar aftur, þá ætlum við í sumarbústað. Drengur fæddist í síðustu viku, á 10 mínútum svo var hann ákafur í heiminn en hann býr langt frá mér, en þó ekki svo, Helsingborg er ekki svo fjarri. Rauðhærða hyskið mitt í Lundi er alltaf í huga mér. Samhliða þessu jótra ég á dásemdinni sem ég hef, hana get ég ekki upptalið hér til fulls en feitur er bitinn svo úr honum drýpur og dugar mér lengi. Systir mín málar og sparslar og undirbýr komu "fröken Blómfríðar" í bæinn, það er nú komin tími á að blessuð konan flytji í kaupstaðinn með búðina sína, svona fyrst sláturtíðinni er lokið. Fröken Blómfríður setur líklega upp í sig tennurnar þegar búðin opnar, vonandi allavega, það er huggulegra. Tennurnar mínar eru heilar, gott ég hef líka svo góðan tannlækni sem heitir Ásta, hún á líka fiðlu og rauða háhælaða skó.

Það er svo ósköp gott að velta fyrir sér allsnægtum sínum svona í morgunsárið. Vinna meðvitað í þakklætinu og skerpa á tilganginum. í dag legg ég á og mæli um að þið gerið það líka, jótrið á því góða í lífinu ykkar, ekki leyfa byrðunum að ná yfirhöndinni né gleymið ykkur í samfélagslegri kreppumeðvirkni, lítið í eigin barm og skoðið vel hvar þar er að finna, segið upphátt "vá þetta allt hef ég og í dag ætla ég að gera góðverk"

pilsið í öfuga átt

Ég og norðangaddurinn hjóluðum saman í vinnuna í gær. Ég íklædd svörtu, rómantísku pilsi átti í fullu fangi með að halda því niðri því gaddurinn var eitthvað að reyna að komast inn undir. Ég gat ekki annað en flissað með pilsið í öfuga átt. Gaddurinn áttaði sig þó fljótlega á því að hvorki vildi hann valda mér blöðrubólgu né neyðarlegri hjólreiðarferð þannig hann róaði sig en glotti eitthvað hálf kvikindislega um leið, ég veit ekki hvað hann ætlar sér í framtíðinni skömmin. Í lok vinnudags vorum við Ingveldur samferða heim og völdum fallega leið með grenitrjám og klettum, rómantískar já, við liðum mjúklega fram hjá nývaknaðri náttúrunni og teyguðum að okkur vorkomuna, nei nei við vorum ekki móðar og másandi né með asnalega hjálma...hmmm eða ojæja við vorum allavega með gloss. Kvöldið var skemmtilegt á Pósthúsbarnum þar sem nemendum HA var þakkað fyrir framlag sitt í að kynna skólann. Það er svo hvetjandi og skemmtilegt að gleðjast með nemendum sem hafa lokið prófum og jafnvel skilað lokaverkefnum þann daginn, svo uppfullir af gleði, bjartsýni og skynsemi og merkilegt nokk þarna voru nemendur sem ég kenndi í menntaskóla, fyrirgefðu en það var í gær. Hmm hljóma ég gömul? Tja allavega lenti ég í harðri viðreynslu norðangaddsins um morguninn, þannig eitthvað hlýt ég að hafa enn til að státa af. Ég skutlaði þessum elskum á frekara djamm í rafmagnslausum bæ, þvílík hvíld og það í takt við logn, sól að kveldi og bleikan Kaldbak. Ég sótti stráksa minn í afmæli, hann fékk að sitja fram í og stelpuna til vinkonu og þau undrast enn yfir björtu kvöldunum og neita að sofa því það sé í raun enn dagur. Það náði svo sem ekki langt, duttu bæði útaf eftir heilmiklar vangaveltur um hvernig við myndum haga lífi okkar rafmagnslaus og umræðurnar spunnust út í hvað ef við yrðum vatnslaus, sorgarsaga en ennþá rómantísk þegar rafmagnið kom aftur og ég gat sofnað fyrir framan sjónvarpið. Í þessum skrifuðum býð ég eftir trallanum mínum sem sigrar alla vinda, við ætlum að svitna í ræktinni og fara svo í grautarbjóð og ef heppnin er með mér sannfæri ég trallann um afrek í grænmetisgarðinum, hann er allavega samt búin að mála snúrustaurana hvíta.

sýróp

Vakna snemma
Borða hafragrautinn rólega um leið og blaðinu er flett
Hlusta á Robin og Nirvana
Lesa kaflana þegar Ásta Sóllilja fæddist og Rósa var jörðuð
Vökva nýsprottin lavenderfræ
Rífa upp grjót í garðinum og leggja línurnar í vorverkin
Baka köku og elda graut
Fá Ástu og fylgifiska í heimsókn
Gefa börnunum bláan bolta og kenna þeim Sjöupp
Fara vinahring með súkkulaðikökur, í pokum, skreytt með bandi og litlum fugli
Finna uppskrift að fylltum paprikum og hlakka til kvöldsins

það er hversdagur með sýrópi

alveg magnað

Skrýtið, hugmyndin vakti mig hún var svo mögnuð. Ég fálmaði eftir gleraugunum, kveikti ljósið og fór ekki hljóðlega. Ég varð að flýta mér áður en hugmyndin hyrfi í draumaheimum. Ég stökk fáklædd framúr og fann krumpaða kvittun í skattholinu mínu og ónýtan tússpenna. Ég sleikti tússinn í ofboði og þuldi orðin innra með mér. Loks náði ég að skrá hugmyndina ofan í máða tölustafi áður en ég hlammaðist í rúmið hjá trallanum sem hafði breitt upp fyrir haus. Ég sofnaði á ný, eins og sakleysingi. Um morgunin þreif ég strax kvittunina til að sjá meistaraverkið sem var eftirfarandi:

Slæður, slides, fläkt, muna lýsinguna Brynja

Þetta var alveg mögnuð hugmynd

Ég beið í röðinni, þolinmóð fyrsta korterið, 2 ltr af undanrennu voru öll ósköpin en lífsnauðsynleg fyrir morgunsárið og hafragrautinn, börnin biðu í bílnum, þreytt og vildu appelssínusafa, ég nennti ekki að hafa þau með í búðina. Sá loðni með skýið...svitaskýið afgreiddi. Hann taldi alla krónupeningana sem kvartbuxnamaðurinn hafði sturtað yfir borðið. Kvartbuxi var að kaupa sér rauðan winston. Þetta tók á, sá skýjaði taldi og ruglaðist, taldi og ruglaðist og röðin lengdist. Kvartbuxnamaðurinn horfði girndaraugum á winstonið, það vantaði upp á. Ég borgaði uppávöntunina og mitt. Ég fann fyrir góðmennsku minni á óþægilegan hátt, hefði frekar viljað splæsa í undanrennu handa buxa.

Þetta var alveg magnað góðverk

Jóhannes úr Kötlum sat við hliðina á mér, ég las í fimmtu bók. Gott upphaf um dreng sem sá krumma en langaði að sjá dúfu. Auðvitað drakk ég pepsi max með. Því næst blaðaði ég í bókum fyrir heimskingja "dummies" svo rétt sé með farið og náði í lokin að grípa niður i "vindlum farós" á ensku, íslenska útgáfan er svo miklu betri. Arnar kallaði matur, ofnbakaður fiskur með rækjum, grænmeti og rjóma. Börnin fóru út á línuskauta, ég hélt áfram að blaða í vindlunum, trallinn og vinurinn þögðu saman annar með te og hinn með kaffi.

þetta var alveg magnað kvöld

Þetta var alveg magnað kvöld í alvöru

fræ í ykkar mynd

Sængin mín er rósótt í dag og eflir með mér rómantík og fær að knúsa mig ofurlítið lengur með hæfilegri leti í morgunsárið. Við byrjuðum á því að hlusta á Söruh Bisko en horfðum líka á mynd um Agnesi, frönsk kvikmyndagerðakona sem gengur aftur á bak rifjandi upp lífið og listina. Hún gerir það fallega og ég og sængin finnum samleið með henni. Hún segir sögur sem eru hlýjar, ástríðufullar, pólítískar, fyndnar en fyrst og fremst sögur úr hversdagsleikanum sem stundum eru sagðar í hvalsmaga eða íklæddri kartöflu.

Hér kemur ein saga úr mínum: Valur gengur inn í grænu úlpunni sinni með fangið fullt af hreinum rúmfötum, hvítum, grænbróderuðum. Hann hendir þeim í sófann hjá mér og ég anda innilega að mér útilyktinni

Þetta er fallegur sunnudagshversdagsleiki og Valli er fyndinn.

Agnes segir að að ekki sé hægt að stjórna tilfinningum. Ég og sængin erum ósammála henni. Það er nefnilega hægt, stundum. Sérstaklega er hægt að vanda sig og lita dagana með húmor og upplifun, koma auga á litina. Það er sunnudagur í dag, frídagur hjá flestum. Ég ætla hvorki að nota daginn til að vera reið né hrædd við náttúruna eða spillingu. Ég ætla að búa um sængina mína, skoða upprenndandi grænmetisgarðinn minn og kaupa fræ. Ég mæli með að þið gerið slíkt hið sama en í ykkar mynd og set ykkur það verkefni að skrásetja það hér.

réttur kvöldsins getur ekki klikkað fyrir vikið

Í bláum náttsloppi á föstudagsmorgni, tesopi, hvorki glossuð né greidd, quality time eftir annasama vinnuviku. Horfi æðrulausum augum á venjubundið drasl sem slappar af með mér. Við munum takast á síðar í dag til að gefa hvítum liljum meira næði til að njóta sín. Hitamælirinn segir 7 og snjórinn brunar niður húsþakið og segir þetta gott í bili. Fyriheit um vor gleðja mig og ég er búin að ímynda mér trén í garðinum með græna slikju við það að springa út og Kaldbakur er komin í ný föt, var nú komin tími til að brjóta upp hið hvíta átfitt.

Allt er í ljómanum sómanum en leitt að Friðrik V sé ekki lengur við völd. Mér finnst "mottumars" dásamlegur og hvet alla karla að safna yfirvaraskeggi. Ég læt vera að hvetja konur til þess arna, það er viðkvæmt mál.

Jan og feb voru ágætir, mest þótti mér um að upplifa aftur eftir langt hlé þessa dásamlegu bleiku birtu sem er guð. Var búin að gleyma, og það má ekki, hversu fallegt er þegar fjallstopparnir teygja sig upp í morgunsólina. Ég fékk mér þorramat einu sinni á diskinn minn og það nægði, finnst betra að fá mér sushi og helst með vinkonum. Ég fór í nokkrar vinnuferðir og það var minn vinnubónus að ná að hitta Frostann, Pallann og Dísina og horfa á fjöllin á leiðinni til Selfoss. Ég fór í rauðu stígvélin og dansaði í takt við aðrar konur til að vekja athygli á hjarta- og æðasjúkdómum kvenna og miðla leiðum til varnar. Ég hitti ástkæra vinkonu sem býr í Sverige og gaf henni fyllt eggaldin stútfull af hollustu og væntumþykju og ég fór í partý með vinnufélögum mínum og fékk mér konjakk. Ég lyfti pensli og hlustaði á Lars Winnebeck um leið, það var gott threesome.

Hef verið löt að bjóða í mat. Vetrarslenið náði smá tangarhaldi á mér og þetta leiðinlega brjósklos, vorkenni mér samt ekki, hættulaust sem betur fer. Heyrði fallega setningu í gær manns sem kallar ekki allt ömmu sína og var í stórri hjartaðargerð, "það er bara ein leið til og hún er upp á við". Flott og einmitt þannig er það, "Það er ekki annað í boði", setning sem ég segi staðfastlega við börnin mín þegar þau vilja fá eitthvað annað en það sem er í boði á diskinn sinn.

Í dag með mátulegri leti, tiltekt og öðru ætla ég að velta fyrir mér hvað ég hef og vil hafa á disknum mínum. Bæði huglægum og hlutlægum, það er pottþétt að réttur kvöldsins getur ekki klikkað fyrir vikið. Ég mæli með að þið gerið slíkt hið sama.

Föstudagsknús á ykkur öll og well mig langar í föstudagsknús til baka.

klikk klakk, klikk klakk

Ég var búin að gleyma þessum dimmu vordögum á Íslandi og spyr mig í forundran eða voru þeir aldrei? Birtan sem læðist mjúklega inn í miðjan daginn hefur heldur aldrei verið fallegri svo langt sem minnið ber mig. Þessi bleika og mjúka sem við könnumst öll við og erum alltaf jafn hissa á því hve birtir fljótt.

Við áttum gleðilega hátíð og nutum þess að eiga heima á Íslandi á ný, merkilegt nokk þá gleymdum við samt ora grænu baununum með hangikjötinu þetta árið en það var ekki lítið lagt á sig að fá þessi ósköp send til Svíþjóðar þegar jólin nálguðust. Jólin voru hefðbundin hlaðin mat, svefni, spilum, vina og fjölskyldufundum.

Árið 2009 var kvatt með sátt og þakklæti. Það var annasamt, viðburðarríkt og vissulega farsælt. Nýja árið 2010 ber með sér rósemi, svona slétt og felld tala. Það er lofandi og stillan í því vel þegin með von um kraftmikla takta inn á milli.

Fyrsta hughrifning ársins 2010 var á myndinni "Mamma Gógó" Ég hef aldrei áður hrifist eins mikið af leik nokkurs íslensks leikara, Kristbjörg Kjeld var stórkostleg og tókst að fylla mig angurværri gleði sem situr eiginlega enn í mér. Þetta var góð bíóferð ekki bara vegna myndarinnar heldur líka vegna áhorfendanna. Það var fallegt að fylgjast með gamla manninum sem var greinilega einn og rölti um í hléi, klikk, klakk, klikk, klakk enn með mannbroddanna á sér og með röndótt bindi. Ekki síðra var að fylgjast með gömlum hjónum sem leiddust og konan var sparibúin í rauðri peysu með glitsteinum en karlinn í grænni úlpu með loðkanti. Þetta fólk gerði þessa bíóferð að einhverju svo miklu meira því það greinilega leit ekki á bíóferð sem hversdagslegan atburð.

Ég man einmitt þegar ég sá E.T. í bíó, það var sko ekki hverdagslegt og ég grét í fyrsta skipti í bíó.

Vinnan fer ljúfum höndum um mig og það er gott að vera hluti af hópi fólks á ný sem keppist að sameiginlegum markmiðum og skipuleggur þorrablót til að efla liðsandann. Háskólinn á Akureyri er líflegur og það á vel við mig.

Gleðilegt nýtt ár kæri bloggvinur, viltu vera svo vænn að kvitta fyrir þig, ég þarf að vita hvort einhver les bloggin mín ennþá.

Aðfangadagskvöld

og þau elska ég mest

Með krullupinna í hárinu

Við systur á áramótunum