halfandhalf

Það var hvorki þokuloft né þungur sjór. Hún gekk sem mest hún mátti við hliðina á pabba sínum í allt of stórum stígvélum, þau áttu að endast næstu tvo vetur. Stórstíga pabbinn og smágerð stelpan skrifuðu skemmtilegar samsíða nótur í snjóinn, hraðar og trítlandi, þungar og djúpar. Skúrarnir hjúfruðu sig saman og rauð bárujárnsþökin virtust hreinni en venjulega. "Var mikill afli" spurði sú stutta, "ja allavega um 800 kíló" sagði pabbinn og tuggði svolítið pípuendann sinn. Hún leit upp og skríkti "og fæ ég að gella?" "ha jájá auðvitað, jájá" sagði hann og dró upp halfandhalf-pokann úr rassvasanum og tróð vel í pípuna.
(Árskógssandur okt. 1979).

Það var þokuloft en stilla. Hún stakk höndunum inn í flípeysuermarnar og horfði á ósköpin. " afi þetta er óðgeðslegt en líka svo fallegt". Hann hló og rétti henni gamla málarahanska í öllum regnbogans litum. "sjáðu hér eru garnirnar og finndu hér hvað þetta er gróft, það er af því steinbíturinn étur skeljar og steina". Hún snerti innyflin varlega , "hvað er þetta" "þetta er hrognpokinn" "jáhá, má ég fá pinna?" "pinna?" "já eða svona prik". Henni fannst þetta áhugavert, hún skoðaði fiskana og fannst sérstaklega gaman að strjúka fingrinum eftir svörtu röndinni á ýsunni, hún velti mikið fyrir sér hvar heilinn væri og þegar afi hennar tjáði henni að fiskar væru heilalausir en með kvörn og kalt blóð dillihló hún.
(Akureyri okt. 2009).