prump guðs

Ég hef bara einu sinni áður fundið fyrir jarðskjálfta, sat þá á fundi í rólegheitunum í gamla skóla þegar ég kenndi í MA, smá þytur, mjúkleg hreyfing og bylgjukennd tilfinning, man hvað ég var glöð að hafa loksins fundið fyrir jarðskjálfta. Aðeins öðruvísi í morgun þegar við vöknuðum við hristinginn og hávaðann enda nánast á upphafspunkti skjálftans. Allir heimilisbúar vöknuðu nema auðvitað svefnpurkan mín hún Dagrún. Frekar óþægilegt að vakna svona, sérstaklega var nannan mín skelkuð og stráksi sem spurði hvort þetta væri hættulegt. Fyrst héldum við að það væri brjálað rok og að trampolínið hefði fokið á húsið. En áttuðum okkur nú fljótlega að þetta hlyti að hafa verið jarðskjálfti. Því þegar við litum út þá var ljóst að það var blankalogn og greinilegt að aðrir höfðu vaknað við hristinginn þar sem ljós kviknuðu víða í húsunum um kring. Fengum símtal í morgunsárið áður en ljóst var að þetta var jarðskjálfti og draumkenndar kenningar lagðar fram, prump guðs, lest af himnum ofan og þar fram eftir götunum. En skrýtin tilfinning því jarðskjálfti einhvernveginn er ekki á dagskráliðum okkar hér í Sverige, en jæja gott að hann var spakur og engar skemmdir né slys urðu. Verð samt að viðurkenna að mér fannst hálf erfitt að senda krakkana í skólann í morgun, eftirprump situr í hausnum mínum nefnilega.