fjöllin brostu við mér

Komin heim að heiman. það var gott að anda að sér sænsku lofti og lenda í sínum veruleika eftir ákveðna rússibanareið, 9 dagar í burtu og vorið sveimar í loftinu. Það var gott að finna að sumt er ekkert breytt á Íslandinu góða, fjöllin brostu við mér og norðanstórhríðin bauð mér í sunnudagskaffi. Það var gaman að keyra um í snjó allavega þegar ísingin á rúðuþurrkunum var ekki til trafala. Ég skoðaði íbúðir, ég fór í óformleg atvinnuviðtöl, ég stússaðist í rannsókninni minni, ég hitti yndislegt fólk, fjölskyldu og vini og tók gyðjutakta með mínum dásamlega vinkonuhópi. Ég er svolítið ringluð en kannski líka vegna þess að ég er enn ekki búin að hitta börnin og kallinn. "Should I stay or should I go" syngur í hjarta og huga, endurstokkun lífsgilda og valkreppan eru enn í ákveðinni ringulreið en vonandi munu þau bráðum lenda mjúklega í mínum íðilfagra haus og hin praktísku mál leysast létt og löðurmannlega. það er svo margt sem segir mér að flytja til Íslands, sérstaklega út frá sjónarhorni barnanna minna, en bragurinn var þungur hjá mörgum, ákveðið vonleysi í íslenskri þjóðarsál sem andaði víða að. Hinsvegar komu augnablik, hlýhugur og samtöl þar sem fólk stjórnaðist af framtíðarsýn og bjartsýni sem vógu á móti. Dæs, andvarp þetta fer allt á besta veg hvernig sem þetta fer. Nú ætla ég að knúsa börnin mín og gefa þeim óbrotin páskaegg sem eiga samt að bíða þar til lögleg eru til átu.

ps: Ég sakna strax fólksins míns og það er einhvernveginn gott að hér er slydda sem slær vorinu við