Vandað sig við líðandi stund

Við áttum yndislega helgi í ljúfu Eyrarbrú. Hittum vini og húlluðum eftir því en allt á rólegu nótunum. Böðuðum í Nora vatni, þeas Valur, við hin létum okkur nægja gufuna, nutum stillu og stjörnubjarts himins, spiluðum spil, borðuðum góðan mat, fórum í göngutúra í fallegri náttúru, fórum á jólamarkað en nutum fyrst og fremst vináttunnar sem lá í loftinu. Á leiðinni heim til Lundar þá vorum við minnt áþreifanlega á hvað allt getur snúist á augnabliki. Vorum næstum búin að velta bílnum í rigningunni og myrkrinu, keyrðum í nokkrar sekúndur á annarri hliðinni, aðeins tveim hjólum og annað framhjólið hvellsprakk. Allt fór vel og við þökkum æðri máttarvöldum og verndarenglum að hér erum við öll lítilsháttar skelkuð en fyrst og fremst full þakklætis og meðvituð um það sem skiptir mestu máli í heiminum, þ.e.a.s. hvert annað. Hversdagsleg vandamál eins og jólastress, prófkvíði og tímaskortur þurrkast út og eftir situr viljinn til að vanda sig við líðandi stund.