We will be back

úffpúff, habbahabba, huhhuh og fleira álíka hnoð. Emdaspretturinn er hafinn og heimilið okkar er ekki lengur til hér í Erik Rosenbergsväg 7. Húsgögn í öreindum, milljón svartir útbólgnir ruslapokar, trilljón brúnir pappakassar, rykrottur og drasl er uppistaðan ásamt slatta af óhreinum þvotti hér og þar. Hilfe! Hér þarf að taka til hendinni í dag. Getum sjálfum okkur um kennt að vera ekki búin að pakka eins og flestir almennilegir Svíar væru búnir að gera, allavega er búið að vera að spyrja okkur í 2 vikur hvort við séum ekki örugglega búin að öllu...hahahhaaha. En við vorum í Paradís á föstudagskvöldið, sko fyrir utan helv. surströmmingen, þvílíkt viðbjóðisógeðissull, lyktar eins og ekkert sem þið hafið áður fundið og mér datt ekki í hug að smakka á þessum kæsta viðbjóði þrátt fyrir að hafa verið alin upp á hákarli, selspiki, hval og hrútspungum, kann því miður ekki að skrifa hljóðin sem passa við úldna síld, en þau eru samsett af úblástri og grettum. EN allt hitt sem var borið á borð var unaður og drykkjarveigar af mismunandi tagi. Án þess að fara út í það í smáatriðum þá hef ég aldrei áður séð Svía drekka tekíla. En garðhús við Hjälmaren, 20 stiga hiti, risastór tunna sem þjónaði tilgangi heits potts, skríkjandi börn sem nýttu hann vel, nú og við Valli auðvitað. Valli stakk sér í Hjälmaren...ekki ég og hann át líka úldna síld. Stjörnubjartur himinn og hlátrasköll. Næstum því of gaman og fallegt þar sem við erum að kveðja hana Örebrú og svona kvöld gera það auðvitað erfiðara. Laugardagurinn var síðan undirlagður undirbúningi fyrir strákapartý, kaupa litlar gjafir, fela þær innan um draslið, gera pizzu með pepperoni, leigja vídeó, kaupa nammi og ís. Mikið stuð þegar leið að kveldi. það var ekkert betra fannst þessum litlu 8 ára gaurum en að éta pizzu bragðbætta með nammi, mikil karlmennska í gangi. Hér ríkti gleði og glaumur og fjórir gaurar gistu og bara einn gugnaði sem var keyrður heim til sín korter í ellefu, litla skinnið, með lítið hjarta en mikið hjartapláss. Æi já Hörður Breki minn var frekar leiður í gær. Það er erfitt skref að kveðja vini sína einu sinni enn en við vitum öll að hann eignast nýja og á nú þegar nokkra á nýja staðnum...já og eitt að lokum, okkur var gefin klifurrós í garðinn okkar, foreldrar besta vinar Harðar Breka voru svo indæl og ekki er laust við að eitt eða tvö tár hafi læðst niður kinnina mína. Æi já auðvitað er maður leiður en glaður líka. Eins og að vera ólétt og finna margar tilfinningar í einu. Svo ekki nóg með það þá hafa Valdís, Eva og Guðjón verið svo dugleg að hjálpa okkur, okkar góðu vinir. Sem betur fer eru þau búin að lofa að koma og heimsækja okkur og við eigum eftir að endurgjalda það, we will be back.